پیوند مادری و نشانه های آسیب پذیری مرتبط با خوردن: نقش واسطه ای باورهای اختلال خوردن و ناگویی خلقی

هدف پژوهش حاضر آزمون یک مدل نظری رابطة غیرمستقیم بین پیوند مادری و آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن از طریق دو متغیر میانجی ناگویی خلقی و باورهای اختلال خوردن بود. نمونه‎ای مشتمل بر 525 دانش‎آموز دبیرستانی و پیش‎دانشگاهی (215 دختر،210 پسر) از شهرستان‎های مرکزی استان مازندران به شیوة خوشه‎ای تصادفی انتخاب شدند. شرکت‎کنندگان سیاهة اختلال خوردن (گارنر و دیگران، 1987)، مقیاس ناگویی خلقی (بگبی و دیگران، 1994)، پرسشنامة باور اختلال خوردن (کوپر و دیگران، 1997)، و ابزار پیوند مادری (پارکر و دیگران، 1979) را تکمیل کردند. نتایج مدل‎یابی معادلات ساختاری نشان دادند که پیوند مادری از طریق ناگویی خلقی با نشانه‎های آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن رابطة غیرمستقیم منفی معنادار دارد. با این حال، رابطة پیوند مادری با آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن از طریق متغیر میانجی باورهای اختلال خوردن معنادار نبود. برمبنای یافته‎های پژوهش حاضر، تحکیم پیوند مادری می‎تواند در پیشگیری اختلال خوردن نوجوانان نقش مهمی داشته باشد